So’ Rosaria Loche. So’ de su doichi.
Cando fio minore , timio. Su fattu est ch’hapo bidu una femina morta , iscampiada in su barcone…
Fia andende a facher un’imperju.
Cando soe torrada l’hapo nau a mannedda mea:
- Oh mannč, leademi in coa, carrazzademi ’ene, proite hapo frittu!
- E poite , fiza mea cara?
- Hapo bidu una morta!
- No, no!
- Emmo! Carrazzademi ’ene!
Mi tremia.
Mannedda m’hat carrazzadu e hapo leadu su sonnu e mi nche so’ dormida.
Cando so’ diventada manna nd’hapo intesu de cosas, ma no hapo timiu prus…
Una borta fia andende a s’aba in d’unu muntricu; m’est passidu chi m’haiat ispintu una pessone. Che so falada a lodduros! deo chin sa brocca, a una ’ena.
Hapo pessau:
- Coro meu! Bi depet haere carchi anima, inoche!
Naro tantos "Richiamos eternos" e soe sichěda a picare s’aba.
S’attera borta chi so’ torrada , dae umbe hapo hapidu s’ispinta , hapo accattau unu muccadoreddu biancu, istesu in su mudrecu…
Timia finzas…coeddu!
Coeddu fit su demoniu. Naban chi juchiat sos pedes de ainu.
Una die hapo nau :
- Ah, deo ando, chi lu cherjo bidere !
So’ andada e imbezzes no’ bi n’haiat!
Oh! chi non fit beru! Si bi fit istau l’haia bidu!
(Contos de Rosaria Loche)