So’ Rosaria Loche. So’ de su doichi.

Cando fio minore , timio. Su fattu est ch’hapo bidu una femina morta , iscampiada in su barcone…

Fia andende a facher un’imperju.

Cando soe torrada l’hapo nau a mannedda mea:

- Oh mannč, leademi in coa, carrazzademi ’ene, proite hapo frittu!

- E poite , fiza mea cara?

- Hapo bidu una morta!

- No, no!

- Emmo! Carrazzademi ’ene!

Mi tremia.

Mannedda m’hat carrazzadu e hapo leadu su sonnu e mi nche so’ dormida.

Cando so’ diventada manna nd’hapo intesu de cosas, ma no hapo timiu prus…

Una borta fia andende a s’aba in d’unu muntricu; m’est passidu chi m’haiat ispintu una pessone. Che so falada a lodduros! deo chin sa brocca, a una ’ena.

Hapo pessau:

- Coro meu! Bi depet haere carchi anima, inoche!

Naro tantos "Richiamos eternos" e soe sichěda a picare s’aba.

S’attera borta chi so’ torrada , dae umbe hapo hapidu s’ispinta , hapo accattau unu muccadoreddu biancu, istesu in su mudrecu…

Timia finzas…coeddu!

Coeddu fit su demoniu. Naban chi juchiat sos pedes de ainu.

Una die hapo nau :

- Ah, deo ando, chi lu cherjo bidere !

So’ andada e imbezzes no’ bi n’haiat!

Oh! chi non fit beru! Si bi fit istau l’haia bidu!

 

(Contos de Rosaria Loche)