Maju bellu soberanu

 

Maju bellu soberanu

sa natura si colorit:

ma b’est s’arbore chi morit

cando torrat su beranu.

 

Sos puzones, cada frore

fachen bella sa campagna.

Lizos, baddes, sa montagna.

Sos sospiros de s’amore

dan a s’aghera colore,

Luche biba a sas istellas.

Risulanas sempre bellas

sas pizzinnas su manzanu.

 

Zocat, s’àrtiat unu criu,

ridet, cantat die die,

e no ischit mancu chie

li regalat tantu briu.

Seriu abarrat unu ziu,

siccu e tristu pro sos annos,

ma chircande in sos affannos

su cuzone solianu.

 

Gardanera delicata,

canta galu, canta in cue;

jà  si ch’andat cussa nue

chi minettat temporada.

Creatura innamorada

de su chelu ei sas istellas,

canta solu cosas bellas,

canta, canta fittianu.

 

Maju bellu, maju arcanu,

cantu est cara sa natura

cand’osserbo sa frigura

de su sole, su manzanu,

tando cada cristianu

precat : “Deus onnipotente,

no irmentiches sa zente:

sos pizzinnos, s’anzianu.”

 

Ma non sempre su disizu

est istau suddisfattu,

Issu prima nos hat fattu

chenzia dannu e ne fastizu

puros, candidos che lizu;

poi nos ponet a brigare,

nos inzidiat pro provare

s’intellettu si est sanu.

 

Ah, non poto, Deus meus!

Su cherbeddu no est tantu,

sa bertude atteretantu :

sa tristesa, custu anneu.

Binchet solu su Zudeu.

issu sì, ch’in custa terra

brusiada, fachet guerra,

gherra a sero e a manzanu.

 

Ma sa bida est cosa seria?

Ja lu credo! Est imperfettu

s’accasazu, cada affettu.

Ei s’amore? Una miseria!

Cosa fritta e deleteria

si s’Ispiritu est assente.

Non s’illuminat sa mente

de su poveru profanu.

 

Si s’Ispiritu est presente

tando peri su dolore

si supportat chin amore

cristianu, umilemente.

Ma non solu, eternamente

sa ricchesa ’e su perdonu

est in s’omine ch’est bonu

che a santu Bustianu.

 

Su martìriu, su dolore

ei sa Santa Povertade

non son fruttos d’unu frade

chi est nostru Redentore?

Tottu custu est beru amore

chi Zesus hat postu in luche,

morinde, bellu in sa ruche,

pro custu zènere umanu.

 

Ma sa fide, sa cremenzia,

de sos Mannos sa boutade,

sos azudos d’unu frade

non sun forzis sa presenzia

de sa boche ’e sa cussenzia?

Issa esistit. Eccomente!

L’ischit peri cussa zente

Chi cuntestat fittianu.

 

Maju bellu soberanu

Sa natura si colorit:

ma b’est s’arbore chi morit

cando torrat su beranu.