Maju bellu soberanu
Maju bellu soberanu
sa natura si colorit:
ma b’est s’arbore chi morit
cando torrat su beranu.
Sos puzones, cada frore
fachen bella sa campagna.
Lizos, baddes, sa montagna.
Sos sospiros de s’amore
dan a s’aghera colore,
Luche biba a sas istellas.
Risulanas sempre bellas
sas pizzinnas su manzanu.
Zocat, s’àrtiat unu criu,
ridet, cantat die die,
e no ischit mancu chie
li regalat tantu briu.
Seriu abarrat unu ziu,
siccu e tristu pro sos annos,
ma chircande in sos affannos
su cuzone solianu.
Gardanera delicata,
canta galu, canta in cue;
jà si ch’andat cussa nue
chi minettat temporada.
Creatura innamorada
de su chelu ei sas istellas,
canta solu cosas bellas,
canta, canta fittianu.
Maju bellu, maju arcanu,
cantu est cara sa natura
cand’osserbo sa frigura
de su sole, su manzanu,
tando cada cristianu
precat : “Deus onnipotente,
no irmentiches sa zente:
sos pizzinnos, s’anzianu.”
Ma non sempre su disizu
est istau suddisfattu,
Issu prima nos hat fattu
chenzia dannu e ne fastizu
puros, candidos che lizu;
poi nos ponet a brigare,
nos inzidiat pro provare
s’intellettu si est sanu.
Ah, non poto, Deus meus!
Su cherbeddu no est tantu,
sa bertude atteretantu :
sa tristesa, custu anneu.
Binchet solu su Zudeu.
issu sì, ch’in custa terra
brusiada, fachet guerra,
gherra a sero e a manzanu.
Ma sa bida est cosa seria?
Ja lu credo! Est imperfettu
s’accasazu, cada affettu.
Ei s’amore? Una miseria!
Cosa fritta e deleteria
si s’Ispiritu est assente.
Non s’illuminat sa mente
de su poveru profanu.
Si s’Ispiritu est presente
tando peri su dolore
si supportat chin amore
cristianu, umilemente.
Ma non solu, eternamente
sa ricchesa ’e su perdonu
est in s’omine ch’est bonu
che a santu Bustianu.
Su martìriu, su dolore
ei sa Santa Povertade
non son fruttos d’unu frade
chi est nostru Redentore?
Tottu custu est beru amore
chi Zesus hat postu in luche,
morinde, bellu in sa ruche,
pro custu zènere umanu.
Ma sa fide, sa cremenzia,
de sos Mannos sa boutade,
sos azudos d’unu frade
non sun forzis sa presenzia
de sa boche ’e sa cussenzia?
Issa esistit. Eccomente!
L’ischit peri cussa zente
Chi cuntestat fittianu.
Maju bellu soberanu
Sa natura si colorit:
ma b’est s’arbore chi morit
cando torrat su beranu.